ATAKI PANIKI- MOJA HISTORIA #PRZERYWAMMILCZENIE
Hej,
Nigdy nie sądziłam, że napiszę cokolwiek na blogu o moim ciężkim czasie, który trwał prawie półtora roku. Może dlatego, że chciałam wymazać wszystko co się stało wtedy z pamięci i nigdy nie wracać do tego.
Zainspirowała mnie książka, a w sumie cała seria książek "Girl Online" Zoe Sugg, czyli jednej z najpopularniejszych w internecie vloggerek z Wielkiej Brytanii. Główna bohaterka Penny po wypadku samochodowym wraz z rodzicami dostaje cyklicznie, podczas stresowych sytuacji, ataków paniki.
Ataki paniki to moment kiedy poziom stresu dryfuje zbyt mocno po za dopuszczalną przez Nasz organizm granicę. Poziom adrenaliny w Naszym ciele niebezpiecznie wzrasta. Towarzyszą temu szybszy oddech, pocenie się dłoni, tracenie kontroli nad tym co się w danej chwili dzieje z naszym ciałem. Brak koncentracji, drgawki. Nasz mózg wysyła sygnały o jak najszybszej ucieczce z sytuacji stresowej, chociaż w wielu przypadkach nie jesteśmy w stanie się poruszyć, wykonać chociaż jednego kroku w przód.
Zaczyna się nie winnie. Mamy stresujący czas, albo partnera, albo przyjaciółkę. Zaczynamy się denerwować często, ale przechodzi po paru minutach. Potem stres zaczyna się wylewać na większość sytuacji życiowych w życiu, zaczynamy stresować się najmniejszą pierdołą, jednym złym spojrzeniem, jednym złym słowem. Uczucie, w którym zdenerwowanie nosicie ze sobą non stop. Ono się zaczyna być z Wami częściej niż inni ludzie.
Mój pierwszy atak paniki był okropnym przeżyciem, byłam całkowicie przerażona brakiem kontroli nad moim ciałem. Nie mogłam się uspokoić i nie wiedziałam co mam dalej zrobić ze sobą. Brakowało mi wtedy wsparcia, nie miałam się komu wygadać, nie miałam dobrego kontaktu z rodzicami, a po za tym nie chciałam ich martwić.
Miałam parę ataków paniki, wszystkie po długich wyczerpujących dniach, kiedy to jedna kropla przelewała czarę goryczy. Wszystkie w zaciszu własnego pokoju. Bałam się dostać ataku przy kimś, przy rodzicach, dziadkach czy w szkole. Umarłabym w tamtym momencie ze wstydu.
Zaczynało się od zwiększenia uczucia stresu, potem zazwyczaj zaczynałam się trząść, leciały mi łzy. Pojawiały się trudności z oddychaniem, a potem zaczynała się najgorsza część nie panowania nad sobą. Wszystko trwało nie wiele. Najdłuższy atak jaki pamiętam trwał z 5 minut.
Tak żyłam przez rok. Potem zapisałam się do psychologa. I najważniejsze w moim przypadku pozbyłam się czynnika najbardziej stresującego w moim życiu, czyli byłego partnera. Ja wiem, że pisałam swego czasu o nim na blogu. Jednak byłam ślepa i nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Byłam manipulowana i udawałam sama przed sobą.
Terapia nauczyła mnie, że jestem Panią swojego życia, że to ja decyduje co się w nim dzieje i jak ono wygląda. Nauczyła mnie, że nie ma co się wcale niczym w życiu stresować, bo nic nie jest ostateczne, maturę można poprawić, pracę zmienić, partnera też.
Niedługo minie rok od ostatniego ataku paniki, przez ten cały rok, mimo, że wiele się działo, mniej lub bardziej trudnych i stresujących sytuacji ja nie panikowałam. Nadal oczywiście czasem stresuje się wieloma rzeczami, które są strasznie błahe, dlatego zwlekam z wieloma rzeczami, czego bliscy czasem nie rozumieją. Jednak pokonałam to, nie sama, ale dałam radę.
Jeśli ktokolwiek kto to czyta ma problem z atakami paniki, nie czekajcie, nie ma na co. Zniszczycie sobie zdrowie psychiczne, które jest równie ważne jak zdrowie fizyczne. Ataki nie są coraz lżejsze, tylko coraz cięższe. Są dłuższe, intesywniejsze. Zapętlacie się w spiralę stresu, która zaczyna Was przygniatać i zaczynacie się izolować, by nie daj Boże ktoś nie zauważył.
Pomoc specjalisty jest nie oceniona. Jak traficie na dobrego specjalistę wszystko da się załatwić. Jeśli jesteście z Bydgoszczy i okoli to jak napiszecie do mnie prywatną wiadomość chętnie podam Wam numer telefonu do mojego zaufanego psychologa.
Ciężko było mi się otworzyć w tej kwestii, oprócz mojej terapeutki nikt na świecie nie wie tego, albo nie wiedział do tej chwili. Post ten ma na celu pokazanie Wam, że ataki paniki to nie jest coś błahego co można bagatelizować. Nie jesteście osamotnieni, nie jesteście dziwadłami, to się zdarza zdecydowanie dużej liczbie osób.
Żyjemy w coraz bardziej stresogennym świecie. Radzić ze stresem trzeba sobie umieć. Nie można uciekać. Jeśli mielibyście pytania, czy chcieli popisać, zawsze zapraszam Was do prywatnego kontaktu czy to na instagramie czy na facebooku.
Mam nadzieję, że ten post pomoże chociaż jednej osobie!
Trzymajcie się ciepło,
XOXO.
Nigdy nie sądziłam, że napiszę cokolwiek na blogu o moim ciężkim czasie, który trwał prawie półtora roku. Może dlatego, że chciałam wymazać wszystko co się stało wtedy z pamięci i nigdy nie wracać do tego.
Zainspirowała mnie książka, a w sumie cała seria książek "Girl Online" Zoe Sugg, czyli jednej z najpopularniejszych w internecie vloggerek z Wielkiej Brytanii. Główna bohaterka Penny po wypadku samochodowym wraz z rodzicami dostaje cyklicznie, podczas stresowych sytuacji, ataków paniki.
Ataki paniki to moment kiedy poziom stresu dryfuje zbyt mocno po za dopuszczalną przez Nasz organizm granicę. Poziom adrenaliny w Naszym ciele niebezpiecznie wzrasta. Towarzyszą temu szybszy oddech, pocenie się dłoni, tracenie kontroli nad tym co się w danej chwili dzieje z naszym ciałem. Brak koncentracji, drgawki. Nasz mózg wysyła sygnały o jak najszybszej ucieczce z sytuacji stresowej, chociaż w wielu przypadkach nie jesteśmy w stanie się poruszyć, wykonać chociaż jednego kroku w przód.
Zaczyna się nie winnie. Mamy stresujący czas, albo partnera, albo przyjaciółkę. Zaczynamy się denerwować często, ale przechodzi po paru minutach. Potem stres zaczyna się wylewać na większość sytuacji życiowych w życiu, zaczynamy stresować się najmniejszą pierdołą, jednym złym spojrzeniem, jednym złym słowem. Uczucie, w którym zdenerwowanie nosicie ze sobą non stop. Ono się zaczyna być z Wami częściej niż inni ludzie.
Mój pierwszy atak paniki był okropnym przeżyciem, byłam całkowicie przerażona brakiem kontroli nad moim ciałem. Nie mogłam się uspokoić i nie wiedziałam co mam dalej zrobić ze sobą. Brakowało mi wtedy wsparcia, nie miałam się komu wygadać, nie miałam dobrego kontaktu z rodzicami, a po za tym nie chciałam ich martwić.
Miałam parę ataków paniki, wszystkie po długich wyczerpujących dniach, kiedy to jedna kropla przelewała czarę goryczy. Wszystkie w zaciszu własnego pokoju. Bałam się dostać ataku przy kimś, przy rodzicach, dziadkach czy w szkole. Umarłabym w tamtym momencie ze wstydu.
Zaczynało się od zwiększenia uczucia stresu, potem zazwyczaj zaczynałam się trząść, leciały mi łzy. Pojawiały się trudności z oddychaniem, a potem zaczynała się najgorsza część nie panowania nad sobą. Wszystko trwało nie wiele. Najdłuższy atak jaki pamiętam trwał z 5 minut.
Tak żyłam przez rok. Potem zapisałam się do psychologa. I najważniejsze w moim przypadku pozbyłam się czynnika najbardziej stresującego w moim życiu, czyli byłego partnera. Ja wiem, że pisałam swego czasu o nim na blogu. Jednak byłam ślepa i nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Byłam manipulowana i udawałam sama przed sobą.
Terapia nauczyła mnie, że jestem Panią swojego życia, że to ja decyduje co się w nim dzieje i jak ono wygląda. Nauczyła mnie, że nie ma co się wcale niczym w życiu stresować, bo nic nie jest ostateczne, maturę można poprawić, pracę zmienić, partnera też.
Niedługo minie rok od ostatniego ataku paniki, przez ten cały rok, mimo, że wiele się działo, mniej lub bardziej trudnych i stresujących sytuacji ja nie panikowałam. Nadal oczywiście czasem stresuje się wieloma rzeczami, które są strasznie błahe, dlatego zwlekam z wieloma rzeczami, czego bliscy czasem nie rozumieją. Jednak pokonałam to, nie sama, ale dałam radę.
Jeśli ktokolwiek kto to czyta ma problem z atakami paniki, nie czekajcie, nie ma na co. Zniszczycie sobie zdrowie psychiczne, które jest równie ważne jak zdrowie fizyczne. Ataki nie są coraz lżejsze, tylko coraz cięższe. Są dłuższe, intesywniejsze. Zapętlacie się w spiralę stresu, która zaczyna Was przygniatać i zaczynacie się izolować, by nie daj Boże ktoś nie zauważył.
Pomoc specjalisty jest nie oceniona. Jak traficie na dobrego specjalistę wszystko da się załatwić. Jeśli jesteście z Bydgoszczy i okoli to jak napiszecie do mnie prywatną wiadomość chętnie podam Wam numer telefonu do mojego zaufanego psychologa.
Ciężko było mi się otworzyć w tej kwestii, oprócz mojej terapeutki nikt na świecie nie wie tego, albo nie wiedział do tej chwili. Post ten ma na celu pokazanie Wam, że ataki paniki to nie jest coś błahego co można bagatelizować. Nie jesteście osamotnieni, nie jesteście dziwadłami, to się zdarza zdecydowanie dużej liczbie osób.
Żyjemy w coraz bardziej stresogennym świecie. Radzić ze stresem trzeba sobie umieć. Nie można uciekać. Jeśli mielibyście pytania, czy chcieli popisać, zawsze zapraszam Was do prywatnego kontaktu czy to na instagramie czy na facebooku.
Mam nadzieję, że ten post pomoże chociaż jednej osobie!
Trzymajcie się ciepło,
XOXO.
Komentarze
Prześlij komentarz