HISTORIA PEWNEGO DNIA

Pewnego dnia budzisz się, powoli odzyskujesz świadomość. Wstajesz i nagle dociera do Ciebie, że twoi przyjaciele nie są już twoimi przyjaciółmi, twoi znajomi nie są już twoimi znajomymi, a miłość, dla której to wszystko zostawiłeś, nie jest twoją miłością. 

Wydaje się horrorem? Oddaloną, mistyczną sytuacją? To ja sprzed roku. Rok temu stałam sama na drodze życia. Moi znajomi, nie było ich, przyjaciele? Nie było. Ja zostałam wtedy sama. Osamotniony statek dryfujący w zupełnie inną stronę niż wszyscy.  

A dlaczego? Wyobraźcie sobie trybik zegara. Ogromny, pełno zębatek, mechanizmów. Skomplikowana maszyneria. Potężny mechanizm. Nic go nie zatrzyma. Tylko z pozoru. Tylko z innej perspektywy. Wystarczy mała zębatka, która się zatrzyma, a dziesięć razy większa struktura przestaje działać, przez jeden element, jedną zębatkę!

Tak samo jest z relacjami międzyludzkimi. Zaczyna się niewinnie, powoli, nie gra jeden trybik, potem drugi, na wierzch wychodzą dawno skrywane uczucia i emocje i całą relację szlag trafia. Mówimy sobie wtedy, "Ale oni byli zgraną parą", a okazuje się, że między nimi nie grało dawno.

Relacje są jak rośliny i wcale nie kaktusy. Kaktusy to znajomi, mówmy im cześć od czasu do czasu, podlewając jak sobie przypomnimy. Przyjaźnie są wymagające. Trzeba je stale podlewać, nawozić, przesadzać co sezon. Rozmawiać, przycinać i nawozić. Nie można polewać roślinki intensywnie przez tygodnie, miesiące albo i lata, a potem olać, zapomnieć i nie podlać. To barbarzyństwo. 

Przyjaźń to symbioza i to taka która przynosi korzyści obu ze stron, nie można oczekiwać, że my zabierzemy, ale nie damy. To nie symbioza to pasożytnictwo!

Identycznie jest w relacjach, nie można czerpać z zaufania drugiej osoby, bo przecież to nasz przyjaciel. Nie można oczekiwać, że dostaniemy w zamian wsparcie, nie chcą dać tego samego.

Kiedyś wybrałam miłość, sądziłam, że wszyscy są przeciwko mnie i mojej miłości. Tak ważnej dla mnie, bo pierwszej od dłuższego czasu. Kiedy jesteśmy długo sami, usychamy, a potem ktoś podlewa i nawozi. Nie protestujemy tak samo jak ktoś nam daje miłość! To piękny czas, o ile nie odsuniemy się od innych. Nie zostawimy przyjaciół nagle, niespodziewanie. 

Jestem żywym dowodem na to, że da się stracić wszystko, że da się odebrać sobie złoto, czyli przyjaźń. Nie każdą da się odzyskać. Nie wszystko da się naprawić. Mówienie, "naprawi się potem", "jakoś to będzie", to bzdura. Jesteśmy odpowiedzialni za swoje decyzje. Nie da się zawsze cofnąć czasu, zawsze czegoś naprawić, są blizny, rany których załatać się nie da.

Dziś wybrałabym przyjaźń. 

Pamiętajcie o swoich przyjaciołach i innych relacjach. Zgrywanie odważnych nie da rady, gdy chodzi o uczucia!