Bohemian Rhapsody
Hej,
Nie spodziewałam się, że ja będę kiedykolwiek czuła potrzebę napisania takiego tekstu o takiej osobie, zespole. Jak w zwykle w życiu przypadek zdecydował o tym, że piszę ten tekst, jednak do rzeczy.
Ja i mój tata nie jesteśmy podobni, bardzo mało cech mamy wspólnych, jeśli powiedziałabym, że nie widzę żadnej to bym pewnie nie skłamała. Gust muzyczny? Mój tata uważa, że to co ja słucham muzyką nie jest. Zakochany po uszy w rocku, metalu, nie widzi w moim (bez)guście muzycznym sensu. Jednak no Queen zawsze się gdzieś przewijał, ale nigdy mnie nie interesowało ani to brzmienie ani ich historia.
Moja szkoła lubi chodzić nawet do kina i wybory ich filmów w Heliosie zazwyczaj są bardzo dobre i jak tylko padło hasło "Bohemian Rhapsody" to wiedziałam, że to będzie coś większego. Poszłam na film mniej podekscytowana niż moja przyjaciółka Kinga, która ich muzykę uwielbia. Stwierdziłam, że tylko dowiem się czegoś innego, nowego i wyjdę, zapomnę. Nic z tym rzeczy.
Film dla mnie pod względem wykonania stworzył taką atmosferę, że miałam momentami ciarki na plecach i oczy wlepione w ekran. Śmieszył, wzruszał i smucił. Zaskakiwał, bawił. Dla mnie jako osoby, która nie zna historii Freddiego i jego życia to był ciekawy eksperyment.
Jak odebrałam wokalistę zespołu Queen?
Jako legendę. Wiecie czego zazdroszczę wielu ludziom? Tego, że oni potrafią bez kalkulacji postawić wszystko na jedną kartę. Zaprzeć się nogami, że ich projekt, pomysł, produkt, jest czymś wartym. Tak samo historia twórcy Facebooka, wiedział on że jego pomysł jest wart więcej, a dzisiaj jest milionerem. Ja nie umiem nie analizować życia, nie umiem nie mieć planu B.
Jako kogoś wyjątkowego. Jego głowa była skarbnicą pomysłów, kreatywną, tykającą bombą. Miał tyle pomysłów, które na jego czasy były nie do pomyślenia. On wierzył w nie całym sercem. Umiał tworzyć w każdym miejscu, o każdej porze. O czymś ważnym, o czymś nie ważnym, był sobą. Częścią skrajnej całości, rozważnej i szalonej do szpiku kości. Z jednej strony charytatywne koncerty z innej ćpanie.
Moja filozofia życia jest większości z Was znana. Ja uważam, że ja i każdy inny człowiek na Ziemi zbudowany jest z miliona, różnych, skrajnych kawałków, które tylko sklejone razem dają nam Nas.
Jako człowieka zdolnego do wielkiej miłości. Jego relacja z Mary była piękna. Ona była jego miłością życia. Napisał dla niej piękną piosenkę. On wierzył w tą miłość, mimo że był gejem, kochał ją i ona była jego miłością. Moim zdaniem to piękna miłość była.
Jako wzór do miłości innych. Freddie uczy miłości do inności. W każdym tego calu znaczeniu. Największa legenda muzyki, rocka miała deformacje zgryzu, był gejem, a mimo to kochał kobietę. Nawet jeśli ktoś nie zna tej strony jego życia, każdy słyszał chociaż raz w życiu jego głos, jego piosenkę, jakikolwiek utwór Queen. Jakikolwiek.
Śmierć takiej legendy wydaje się zbyt bezsensowna by mogła być prawdziwa. Nazbyt prostacka, jak dla takiego człowieka, to prawda ja też tak myślę.
Dla mnie ten film był czymś więcej niż po prostu filmem, był inspiracją. Historią zaklętą w napisach. Emocjami zaklętymi w piosenkach, które tak dobrze znam. Cieszę się, że mogłam być na tym filmie. Odkryć Queen. Zakochać się w ich historii, piosenkach. Znaleźć ukojenie na filmie.
Love Aid koncert, który ukazany jest filmie słyszałam od czasu filmu milion razy. Pokochałam piosenki Queenu i zostanę w tej inności na długie chwilę.
Nie wiem, czy dla znawców historii zespołu, wokalisty, fanów ten seans będzie oddaniem prawdy, czy będzie tylko dobrze zrobioną produkcją. Dajcie znać koniecznie.
Jak Wy odbieracie Queen i Freddiego?
Trzymajcie się ciepło,
XOXO.
Nie spodziewałam się, że ja będę kiedykolwiek czuła potrzebę napisania takiego tekstu o takiej osobie, zespole. Jak w zwykle w życiu przypadek zdecydował o tym, że piszę ten tekst, jednak do rzeczy.
Ja i mój tata nie jesteśmy podobni, bardzo mało cech mamy wspólnych, jeśli powiedziałabym, że nie widzę żadnej to bym pewnie nie skłamała. Gust muzyczny? Mój tata uważa, że to co ja słucham muzyką nie jest. Zakochany po uszy w rocku, metalu, nie widzi w moim (bez)guście muzycznym sensu. Jednak no Queen zawsze się gdzieś przewijał, ale nigdy mnie nie interesowało ani to brzmienie ani ich historia.
Moja szkoła lubi chodzić nawet do kina i wybory ich filmów w Heliosie zazwyczaj są bardzo dobre i jak tylko padło hasło "Bohemian Rhapsody" to wiedziałam, że to będzie coś większego. Poszłam na film mniej podekscytowana niż moja przyjaciółka Kinga, która ich muzykę uwielbia. Stwierdziłam, że tylko dowiem się czegoś innego, nowego i wyjdę, zapomnę. Nic z tym rzeczy.
Film dla mnie pod względem wykonania stworzył taką atmosferę, że miałam momentami ciarki na plecach i oczy wlepione w ekran. Śmieszył, wzruszał i smucił. Zaskakiwał, bawił. Dla mnie jako osoby, która nie zna historii Freddiego i jego życia to był ciekawy eksperyment.
Jak odebrałam wokalistę zespołu Queen?
Jako legendę. Wiecie czego zazdroszczę wielu ludziom? Tego, że oni potrafią bez kalkulacji postawić wszystko na jedną kartę. Zaprzeć się nogami, że ich projekt, pomysł, produkt, jest czymś wartym. Tak samo historia twórcy Facebooka, wiedział on że jego pomysł jest wart więcej, a dzisiaj jest milionerem. Ja nie umiem nie analizować życia, nie umiem nie mieć planu B.
Jako kogoś wyjątkowego. Jego głowa była skarbnicą pomysłów, kreatywną, tykającą bombą. Miał tyle pomysłów, które na jego czasy były nie do pomyślenia. On wierzył w nie całym sercem. Umiał tworzyć w każdym miejscu, o każdej porze. O czymś ważnym, o czymś nie ważnym, był sobą. Częścią skrajnej całości, rozważnej i szalonej do szpiku kości. Z jednej strony charytatywne koncerty z innej ćpanie.
Moja filozofia życia jest większości z Was znana. Ja uważam, że ja i każdy inny człowiek na Ziemi zbudowany jest z miliona, różnych, skrajnych kawałków, które tylko sklejone razem dają nam Nas.
Jako człowieka zdolnego do wielkiej miłości. Jego relacja z Mary była piękna. Ona była jego miłością życia. Napisał dla niej piękną piosenkę. On wierzył w tą miłość, mimo że był gejem, kochał ją i ona była jego miłością. Moim zdaniem to piękna miłość była.
Jako wzór do miłości innych. Freddie uczy miłości do inności. W każdym tego calu znaczeniu. Największa legenda muzyki, rocka miała deformacje zgryzu, był gejem, a mimo to kochał kobietę. Nawet jeśli ktoś nie zna tej strony jego życia, każdy słyszał chociaż raz w życiu jego głos, jego piosenkę, jakikolwiek utwór Queen. Jakikolwiek.
Śmierć takiej legendy wydaje się zbyt bezsensowna by mogła być prawdziwa. Nazbyt prostacka, jak dla takiego człowieka, to prawda ja też tak myślę.
Dla mnie ten film był czymś więcej niż po prostu filmem, był inspiracją. Historią zaklętą w napisach. Emocjami zaklętymi w piosenkach, które tak dobrze znam. Cieszę się, że mogłam być na tym filmie. Odkryć Queen. Zakochać się w ich historii, piosenkach. Znaleźć ukojenie na filmie.
Love Aid koncert, który ukazany jest filmie słyszałam od czasu filmu milion razy. Pokochałam piosenki Queenu i zostanę w tej inności na długie chwilę.
Nie wiem, czy dla znawców historii zespołu, wokalisty, fanów ten seans będzie oddaniem prawdy, czy będzie tylko dobrze zrobioną produkcją. Dajcie znać koniecznie.
Jak Wy odbieracie Queen i Freddiego?
Trzymajcie się ciepło,
XOXO.
Komentarze
Prześlij komentarz